Oud bericht
De laatste momenten van Michael Jackson. De King of Pop op zijn best. Hoe het geweest zou zijn in het 02-stadion te London. Eerlijk gezegd was ik nogal sceptisch over de film die regisseur Kenny Ortega afleverde als laatste eerbetoon aan een van de meest invloedrijke popartiesten van de laatste veertig jaar.
Mijn nekharen stonden al recht overeind bij de vreselijke heisa die er om heen werd gemaakt door de familie Jackson, die als een stel hongerige wolven ieder moment aanvielen om iets te zeggen over hun overleden broer of zoon. Ik kreeg bijna jeuk van al die media die Jackson bijna tot een god verklaarde, ondanks dat ze jarenlang een lastercampagne voerde tegen diezelfde "muziekgod". Omdat iedereen zo ontzettend bezig was met hem, was ik eerlijk gezegd een beetje Michael Jackson-moe. En vergat ik even waarom ik al vanaf mijn 4e een groot fan ben van zijn werk.
De film was verrassend sober. Geen extra dramatische effecten, geen tranen met tuiten, geen mooi geregisseerde miljoenenfilm. Nee, deze film laat op een gortdroge manier zien hoe een meester-entertainer op zijn 50ste nog steeds een aardig dansje kan maken waar velen op hun 35ste al falen. Deze film laat zien hoe een man, die altijd als een gek bestempeld werd, zijn krachten met geweldige dansers en meesterlijke muzikanten bundelt en een prachtshow probeert neer te zetten.
Het was voor mij nogal moeilijk om stil te zitten tijdens rehearsals van 'Smooth Criminal', 'They don't care about us' en 'Jam'. De sets die echt over the top waren deden me mijn ogen uitkijken: Je ziet hoe er met special effects van tien dansers een heel leger gemaakt wordt voor 'They Don't Care About Us', je ziet hoe een heel nieuw filmpje voor 'Thriller' wordt ontwikkeld, en de metershoge stijgers die functioneren als achtergrond voor 'The Way You Make Me Feel' laten de kijker zien dat deze show echt een geweldig (visueel) feest had moeten worden.
Minpuntje is misschien nog wel dat in de hele film geen negatief woord gezegd wordt over de King of Pop himself, ook niet als hij een een paar noten finaal mist of duidelijk minder vitaal danst dan hij ooit deed. Soms heb je zelf het idee dat ze hem als een soort van nieuwe messias of als een klein kind dat niet tegen kritiek kan, behandelen. Maar dit zijn kleine puntjes en vallen in het niet bij de briljantheid van deze film. Juist omdat er amper gepolijst is, maakt het dat je soms zelfs (althans, ik wel) een beetje emotioneel wordt van het feit dat zo'n rasartiest niet langer meer op deze wereldbol rondloopt.
Al met al een mooie film, je ziet de muzikaliteit, de moeite, bloed, zweet en tranen. Maar dan niet op de Hollywood-manier maar op de manier van Kenny Ortega. En dat scheelt een hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten