Oud bericht
Alice in Chains heeft een moeilijke start gehad. Sneeuwde ze niet onder dankzij het succes van Nirvana, dan gebruikte hun lead-zanger wel ontzettend veel drugs. Zonde, achteraf, want Alice in Chains schreef kwalitatief goede muziek en was te herkennen aan de melodieuze samenzang die vrijwel nergens anders te bekennen was in die scene.
De uit Seattle afkomstige band vormde zich in 1987, maar heeft eigenlijk nooit meer dan een mild succes mogen vieren met hun plaat 'Dirt' uit 1992. Ondanks dit succes zijn ze toch vrijwel underground gebleven. Hun kwaliteiten kwamen pas echt ter ontdekking toen ze gevraagd werden door MTV om een 'Unplugged'-sessie op te nemen. Deze live-registratie werd zo goed ontvangen, dat groter succes eigenlijk niet uit kon blijven. Helaas had zanger Layne Stayley een steeds groter wordend drugsprobleem dat uiteindelijk leidde tot een zogenaamde split van Alice in Chains en uiteindelijk ook de dood van Stayley in 2002.
Omdat Stayley een uniek stemgeluid had werd de toekomst van Alice in Chains nogal grimmig in gezien, hoe nu verder zonder de frontman? In 2009 kwam het antwoord met de nieuwe plaat 'Black gives way to blue' waarin lead-gitarist Jerry Cantrell wederom in de dieptes van zijn duistere psyche kruipt om duidelijk te maken hoe het leven in elkaar zit. Met nummers als 'Your Decision' en 'Black Gives Way To Blue’ wordt duidelijk gemaakt dat de dood van Stayley een groot gat heeft achter gelaten. Ondersteund door het bekende Alice in Chains geluid, staan deze nummers als een huis.
Ondanks de soms wat duistere teksten, is er ook ruimte voor een paar uptempo nummers die niet genegeerd mogen worden door de alternatieve scene. De plaat klinkt gelikt, verfrissend en toch bekend. De muzikanten klinken alsof ze er weer echt zin hebben. Versterkt met nieuwe vocalist William DuVall, kiezen de mannen niet voor een grote uitstap naar het onbekende: DuVall's stem komt overeen met die van Stayley en voelt als een warm, bekend bad. Een opmerkelijke samenwerking op dit album is met Elton John, die het titelnummer van de plaat heeft mogen opfleuren met zijn pianokunsten.
Enkele opmerkingen op deze plaat zijn als nog op hun plaats. De plaat klinkt ondanks dat het staat als een huis, zeer veilig en weinig vernieuwend. Dat is in dit geval niet persé vervelend, maar wel erg veilig. Ook mist het op deze plaat van een echte beuker, 'Check my brain' komt nog het dichtst bij het oude, groovende geluid van bijvoorbeeld 'Them Bones' of 'Dam That River', maar mist toch een bepaalde spark die weer eens onderstreept dat de dood van Stayley een groot gemis heeft veroorzaakt.
Hoe dan ook is 'Black gives way to blue' een verademing op alternatief gebied; wat zijn we godse blij dat ze weer terug zijn.
De uit Seattle afkomstige band vormde zich in 1987, maar heeft eigenlijk nooit meer dan een mild succes mogen vieren met hun plaat 'Dirt' uit 1992. Ondanks dit succes zijn ze toch vrijwel underground gebleven. Hun kwaliteiten kwamen pas echt ter ontdekking toen ze gevraagd werden door MTV om een 'Unplugged'-sessie op te nemen. Deze live-registratie werd zo goed ontvangen, dat groter succes eigenlijk niet uit kon blijven. Helaas had zanger Layne Stayley een steeds groter wordend drugsprobleem dat uiteindelijk leidde tot een zogenaamde split van Alice in Chains en uiteindelijk ook de dood van Stayley in 2002.
Omdat Stayley een uniek stemgeluid had werd de toekomst van Alice in Chains nogal grimmig in gezien, hoe nu verder zonder de frontman? In 2009 kwam het antwoord met de nieuwe plaat 'Black gives way to blue' waarin lead-gitarist Jerry Cantrell wederom in de dieptes van zijn duistere psyche kruipt om duidelijk te maken hoe het leven in elkaar zit. Met nummers als 'Your Decision' en 'Black Gives Way To Blue’ wordt duidelijk gemaakt dat de dood van Stayley een groot gat heeft achter gelaten. Ondersteund door het bekende Alice in Chains geluid, staan deze nummers als een huis.
Ondanks de soms wat duistere teksten, is er ook ruimte voor een paar uptempo nummers die niet genegeerd mogen worden door de alternatieve scene. De plaat klinkt gelikt, verfrissend en toch bekend. De muzikanten klinken alsof ze er weer echt zin hebben. Versterkt met nieuwe vocalist William DuVall, kiezen de mannen niet voor een grote uitstap naar het onbekende: DuVall's stem komt overeen met die van Stayley en voelt als een warm, bekend bad. Een opmerkelijke samenwerking op dit album is met Elton John, die het titelnummer van de plaat heeft mogen opfleuren met zijn pianokunsten.
Enkele opmerkingen op deze plaat zijn als nog op hun plaats. De plaat klinkt ondanks dat het staat als een huis, zeer veilig en weinig vernieuwend. Dat is in dit geval niet persé vervelend, maar wel erg veilig. Ook mist het op deze plaat van een echte beuker, 'Check my brain' komt nog het dichtst bij het oude, groovende geluid van bijvoorbeeld 'Them Bones' of 'Dam That River', maar mist toch een bepaalde spark die weer eens onderstreept dat de dood van Stayley een groot gemis heeft veroorzaakt.
Hoe dan ook is 'Black gives way to blue' een verademing op alternatief gebied; wat zijn we godse blij dat ze weer terug zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten