Iemand vertelde mij laatst dat niet alleen levende mensen hun spullen bij de kringloopwinkel dumpen maar dat de gemeente de winkel ook laat opdraven op het moment dat er iemand is gestorven en er geen familie is om de oude rotzooi op te komen ruimen. Er komen dan twee verhuizers die alle meubels, lampjes, serviesgoed, kleedjes en ander zulks in een vrachtwagen gooien en direct neerplanten in het magazijn van ‘De Spullenhulp’.
De medewerkers van de tweedehands rotzooiboetiek inspecteren de inboedel en gaan na of er eventuele pis/kots of strontvlekken op zitten, ze bekijken de schadeplekken en plakken er dan naar eigen inzicht een prijsje op. De moerasgroene met oudroze bebloemde tweezitsbank heeft wat schade aan de leuningen, maar kan nog best vijfentwintig euro opleveren. De donkere grenen salontafel wiebelt een beetje, tien euro.
Veel mensen lopen de kringloopwinkel in met een soort van manische gelukzaligheid. Alles is zo verdomde goedkoop! Hier gaan we eens lekker scoren. En al die andere prullaria lachen we keihard uit. Wie denkt er nou dat die LP van Georges Moustaki ooit nog aan de man gebracht kan worden, ook al is het maar voor vijftig cent?
Ik herken mij wel in de manische gelukzalige toestand, maar er is een tweede gevoel dat bij mij meer overheerst: het gevoel dat alles van dode mensen is geweest. Ik stel me dan voor hoe mevrouw de Vries alleen in haar aanleunwoning op de moerasgroene bank met oudroze bebloemde bank zit en eenzaam is. Dan krijgt ze een hartaanval en er is geen haan die er naar kraait want familie heeft ze niet. Ze sterft op de bank. Die bank sta ik dan te bekijken en ik word een beetje mistroostig. Wat een zielige bank eigenlijk. Hij ruikt ook een beetje naar dood. Eigenlijk ruikt de hele winkel naar de dood. Muf. Niet alleen de banken. Ook de tv’s, lampen, het bestek, de kleren, de LP’s van Georges Moustaki en het serviesgoed. Alles riekt naar eenzaamheid en alleen sterven.
Daar sta ik dan even bij stil en wil ik misselijk de winkel uitrennen, maar dan steekt mijn consumenteninstinct al weer snel de kop op: kijk nou hoe spotgoedkoop alles is. Ik loop de winkel uit met twee pannen die nieuw in de winkel per stuk dertig euro kosten. Deze pannen hadden ook van mevrouw de Vries kunnen zijn, maar pannen kan ik afwassen en ontdoen van welke dwalende doodsgeur dan ook. Bij een bank wordt het toch lastiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten